(ସ୍ୱର : ମନ ହେଜିଲେ ପ୍ରଭୁ କୃପା)
ଦୁଃଖନାଶନ ହେ, ସୁଖ ଦିଅ ମୋର ମନେ,
ବେଳକୁ ବେଳ ତ ପ୍ରବଳି ଉଠଇ ଦୁଃଖ ତରଙ୍ଗ ଯେସନେ । ଘୋଷା ।
ଦୁଃଖର ସଂସାରେ ମାନବ ଶରୀରେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଛାୟା ସମ
ଅପାର କଷଣ ଦୁଃଖାଦି ମରଣ ଲାଗିଥାଏ ଅନୁକ୍ଷଣ । ୧ ।
ମହୀପରେ ମୁହିଁ ସହି ନ ପାରଇ ଶରୀର ଯାତନାମାନ
ମୁହିଁ ନିରାଶ୍ରୟ, ହୁଅ ମୋ ସହାୟ, ଆହେ ଆରତ-ଭଞ୍ଜନ । ୨ ।
ମୋର ନାହିଁ ଗୁଣ ଜ୍ଞାନ ଧର୍ମ କର୍ମ, ମୁଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶକ୍ତିହୀନ,
ମୋ ଦୁର୍ବଳପଣ ଦେଖି ଶୟତାନ ସହଜେ ନାଶଇ ପ୍ରାଣ । ୩ ।
ମୋ ପାଇଁ ସନ୍ତାପ କଷଣ ମରଣ ଭୋଗିଛ ଯୀଶୁ ରାଜନ,
ତବ ଶ୍ରୀଚରଣ ମହାମେରୁ ସମ ତହିଁରେ ମୋର ଶରଣ । ୪ ।
ଯୀଶୁ ବାରେ ସୁନୟନରେ ମୋ ପ୍ରତି ଚାହିଁ ପ୍ରସନ୍ନରେ, ଆସୁଅଛି ମୁଁ ଶ୍ରୀ ଛାମୁରେ ଖେଦିତ ମନରେ; ନ କଲେ ଦୟା ମୋ ଉପରେ ଯିବି ମୁଁ କାହା ନିକଟରେ […]
(ସ୍ୱର : ପ୍ରାର୍ଥନାରେ ହୁଅ ପ୍ରବୃତ୍ତ) ଆହେ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ରାଜନ, ତବ ଶ୍ରୀ ଉଦ୍ଦେଶେ କରି ଏହି ମନ୍ଦିର ଗଠନ । ଘୋଷା । କର ହେ ଦର୍ଶନ ତୁମ୍ଭ […]
ବ୍ୟସ୍ତ କିମ୍ପା ମନ ? ଧର ପ୍ରଭୁ ଚରଣେ ଶରଣ । ଘୋଷା । ମନରେ ବିବେଚି ଦେଖ, ସେ ତୋର ପ୍ରତିପାଳକ,ଅଭାବ ନୋହିବ କେବେ ତାଙ୍କ ଅନୁଗ୍ରହ ଦାନ । […]
(ପରା) ତୁମେ କହିଛ ସଙ୍ଗ ଥିବ ନିୟତ, ନାହିଁ ନାହିଁ କେହି ତୁମ୍ଭ ବିନା ଭାବଗ୍ରାହୀ ଶୁଣିବା ପାଇଁ ଏ ଦୀନ ଆରତ । ଘୋଷା । ଆସୁଅଛି ଦ୍ୟାବଳ […]
