ପ୍ରଭୁ ଯୀଶୁ, କି ଦୁଃଖ ସହିଲ ହେ ଦୋଷୀ ନୋହି ଦୋଷୀ ପକ୍ଷେ !
ସାହା ହୋଇ ଆହା କେହି ନ ବୋଇଲେ,
ଏଡ଼ିକି ଦାରୁଣ ଲୋକେ । ଘୋଷା ।
ଏ ମହୀ ଉପରେ’ଛନ୍ତି ଯେତେ ନରେ ତୁମ୍ଭ ପରି ନାହିଁ ଦୁଃଖୀ ହେ,
ରାଜପୁତ୍ର ହୋଇ ଦାସରୂପୀ ହେଲ ଆଦର ମାନ ଉପେକ୍ଷୀ । ୧ ।
ମାରିୟା ଜନନୀ ଥିଲା ପୂର୍ବେ ଜାଣି ଶୂଳେ ବିନ୍ଧାଯିବ ପ୍ରାଣ ମୋ,
ତାଙ୍କୁ ଏହି ବାଣୀ ଫଳିଲା ତତ୍କ୍ଷଣି ଦେଖି ପୁତ୍ରର କଷଣ । ୨ ।
କ୍ରୁଶର ବେଦନା କି ଦେବି ଉପମା, ନୟନେ ନ ରହେ ବାରି ହେ;
ସେ ଯେଉଁ ଶୋଣିତ ବର୍ଚ୍ଛାର ଆଘାତ ଧୈର୍ଯ୍ୟ କେ ପାରଇ ଧରି । ୩ ।
ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ-ମରଣ ଦେଖି ଗିରିଗଣ ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ ହେଲେ ସତ୍ୱରେ ହେ,
ଏ ମହା ମେଦିନୀ କମ୍ପେ ଭୟେ ପୁଣି, କି ଘଟିଲା ଏତେ କାଳେ । ୪ ।
ସେ ଯେଉଁ ଆନନ ନାହିଁ କାହିଁ ଆନ, ଗଗନେ ଯେସନେ ଭାନୁ ହେ,
ସେ ପୁଣି ଏମନ୍ତ ହେଲା ବିପରୀତ, ଛାଡ଼ି କି ତା ଯିବ ମନୁଁ । ୫ ।
