(ସ୍ୱର : ମନ ହେଜିଲେ ପ୍ରଭୁ କୃପା)
ଦୁଃଖନାଶନ ହେ, ସୁଖ ଦିଅ ମୋର ମନେ,
ବେଳକୁ ବେଳ ତ ପ୍ରବଳି ଉଠଇ ଦୁଃଖ ତରଙ୍ଗ ଯେସନେ । ଘୋଷା ।
ଦୁଃଖର ସଂସାରେ ମାନବ ଶରୀରେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଛାୟା ସମ
ଅପାର କଷଣ ଦୁଃଖାଦି ମରଣ ଲାଗିଥାଏ ଅନୁକ୍ଷଣ । ୧ ।
ମହୀପରେ ମୁହିଁ ସହି ନ ପାରଇ ଶରୀର ଯାତନାମାନ
ମୁହିଁ ନିରାଶ୍ରୟ, ହୁଅ ମୋ ସହାୟ, ଆହେ ଆରତ-ଭଞ୍ଜନ । ୨ ।
ମୋର ନାହିଁ ଗୁଣ ଜ୍ଞାନ ଧର୍ମ କର୍ମ, ମୁଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶକ୍ତିହୀନ,
ମୋ ଦୁର୍ବଳପଣ ଦେଖି ଶୟତାନ ସହଜେ ନାଶଇ ପ୍ରାଣ । ୩ ।
ମୋ ପାଇଁ ସନ୍ତାପ କଷଣ ମରଣ ଭୋଗିଛ ଯୀଶୁ ରାଜନ,
ତବ ଶ୍ରୀଚରଣ ମହାମେରୁ ସମ ତହିଁରେ ମୋର ଶରଣ । ୪ ।
ଆହେ କୃପାସିନ୍ଧୁ, ତୁମ୍ଭ ଶ୍ରୀପାଦରେ ମୋର ଗୁହାରି ଏତିକି । ଘୋଷା । କୁଳପାବନ ହେ, ହୃଦ-ପଦ୍ମେ ରହି ବିନାଶ ଏ ଷଡ଼ରିପୁକୁ ସମୂଳେ । ହୃଦୟ ଦିଅ ଧୋଇ […]
ବଢ଼ୁ ପ୍ରଭୁ ଧର୍ମ ରାଜ୍ୟ ପୃଥ୍ୱୀ ସମୁଦାୟ, ସର୍ବେ ବୋଲୁ ଜୟ, ଶୟତାନ ଗର୍ବ ଖର୍ବ କର ଦୟାମୟ । ଘୋଷା । ପ୍ରତି ଜିହ୍ୱା ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ନାମ ସ୍ୱୀକାର […]
ମନ, କର ପ୍ରଭୁ ସ୍ତବ ଗାନ ପୂଜା; ସେ ମହାମହିମ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଗୌରବବିଶିଷ୍ଟ ରାଜା । ଘୋଷା । ପ୍ରଭୁ ସ୍ତବ କର, ଆରେ ମନ ମୋର, କରନ୍ତି […]
ଛଅ ଦିନ ହୋଇଲା ଗତ, ହେଲା ଦର୍ଶନ ବିଶ୍ରାମ ପ୍ରଭାତ; କି ଆମୋଦ ଦିନ କଲା ଆଗମନ, ଆଜି ଦେହ ଆତ୍ମା ବିଶ୍ରାମପ୍ରାପ୍ତ । ଘୋଷା । ସୃଷ୍ଟିକାଳେ ପରମେଶ୍ୱର […]
