suna re suna moha premo

ଶୁଣ ରେ ଶୁଣ ମହା ପ୍ରେମ କାହାଣୀ
ମନରୁ ତାହା କେବେ ଭୁଲି ହୁଏନି
ଶିଶୁ ସେ ସୁକୋମଳ, ଶାନ୍ତି ଅବତାର
ସରଗୁ ଆସିଥିଲେ ଆମ ଲାଗି ଜୀବନ ଦେଲେ… (ଘୋଷା)

ତାଙ୍କ ହାତର ପରଶ ପାଇ, ଦୁଃଖୀର ଦୁଃଖ ଗଲା ଉଭେଇ
କରୁଣାଭରା ତାଙ୍କରି ଆଖି, ଢ଼ାଳିଲା ଲୁହ ପାପୀଙ୍କୁ ଦେଖି
ଚିହ୍ନିଥିଲେ ସେ ଯେ ମଣିଷର ମନ
ଏଡ଼େ ପ୍ରେମ ଆଉ କେହି କରିନି |୧||

ନଥିଲା ତାଙ୍କ ସୁଖ ଆବାସ, ସେବାକୁ ସିଏ ମଣିଲେ ସୁଖ
ମଣିଷ ପାଇଁ ସହି ଆଘାତ, ପିନ୍ଧିଲେ ଶେଷେ କଣ୍ଟା ମୁକୁଟ
ଜଗତର ପାଇଁ ସ୍ନେହ ଉପହାର
ଦୟା ବହି ଆଉ କେହି ଦେଇନି |9|

ସୂଚୀମାଳାକୁ ଫେରନ୍ତୁ

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *