ଉଠାଅ ଉଚ୍ଚେ ପ୍ରଭୁ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟେ, ଧନ୍ୟବାଦ ଗୀତ ସୁସ୍ୱରେ । ଘୋଷା ।
ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ କୃପାରେ ମହାନ, ନିସ୍ପୃହ ପାପୀ-ବିନାଶରେ
ଭୟକାରୀ ପ୍ରତି ବିଶ୍ୱସ୍ତ ସେ ଅତି, ଅଟନ୍ତି ସକଳ ସମୟରେ । ୧ ।
ପ୍ରଭୁଙ୍କର ପ୍ରଭୁ, ବିଶ୍ୱର ସେ ବିଭୁ, ତାଙ୍କ ସମ ନାହିଁ ଆନରେ,
ସେ ରାଜାଧିରାଜ ନିତ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ଭଜ, ଦେଇ ମନ ସୁଶ୍ରଦ୍ଧା ଚିତ୍ତରେ ା ୨ ।
ନୀଳ ମେଘମାଳ ଗଗନମଣ୍ଡଳ, ସୃଜିଲେ ସେ ଆଜ୍ଞା ମାତ୍ରରେ,
ଚନ୍ଦ୍ରମା ଆଦିତ୍ୟ ଅସଂଖ୍ୟ ନକ୍ଷତ୍ର, ସ୍ଥାପିଲେ ଦୀପ୍ତି ଦେବା ଅର୍ଥରେ । ୩ ।
ଅସୀମ ଜ୍ଞାନରେ ଜଗତ ସୃଜିଲେ, ଆବର ଯେତେ ତନ୍ମଧ୍ୟରେ,
ଫଳ ପୁଷ୍ପ ନାନା ଯା’ ନୁହେଁ ଗଣନା, ଦେଇଛନ୍ତି ଭୋଗ ନିମିତ୍ତରେ । ୪ ।
ଆହା ! ତାଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟ କେମନ୍ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ !
କି ଶୋଭା ଅଟଇ ସୃଷ୍ଟିରେ ବଳ ବୁଦ୍ଧି ଜ୍ଞାନ ଆଉ ମହା ପ୍ରେମ,
ସୁପ୍ରକାଶ ହୁଅଇ ତହିଁରେ ା ୫ ।
ସେ ପ୍ରିୟ ସୂତକୁ ପେଷିଲେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟକୁ ପାପୀମାନଙ୍କ ନିମିତ୍ତରେ,
ଏମନ୍ତ ଅଦ୍ଭୁତ ଜଗତେ ଅଶ୍ରୁତ, ପ୍ରେମ ଦେଖା ନାହିଁ କେଉଁଠାରେ ା ୬ ।
ସେ ପ୍ରଭୁ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟେ ଏଣୁ ସର୍ବେ ହର୍ଷେ, ଉଠାଅ ସୁନାଦ ସୁସ୍ୱରେ,
ମହିମା ସମ୍ଭ୍ରମ ରାଜ୍ୟ କର୍ତ୍ତାପଣ, ହେଉ ତାହାଙ୍କର ନିରନ୍ତରେ ା ୭ ।
