ଭୁଲି ପାରିବି କି ସେ ପ୍ରିୟ ଯୀଶୁ ମୁଖ
ଯାହା ବିରହେ କ୍ଷଣେ ଫାଟିଯାଏ ବୁକ (ଘୋଷା)
ଯଦି କ୍ଷଣେ ମୁଁ ଭୁଲିଯାଏ ସେହି ଆନନ
ଅନ୍ଧାର ଦିଶୁଥାଏ ତ୍ରିଭୁବନ
(ଆହା) ସେହି ମୋ ଚାରୁ ମୁଖ, ହରେ ଗୋ ସବୁ ଦୁଃଖ
ପାଇ ତାହାଙ୍କୁ ପାଏ ଶାନ୍ତି ସୁଖ || ୧ ||
ସଂସାରେ ପଡ଼ିଯାଏ ମୁଁ ପୂଣ୍ଠିବାତେ
ଉଠାନ୍ତି କି ସୁହାଗେ ଧରି ହାତେ
(ଆହା) ଭୁଲିଯାଏ କଷଣ, ନାଚେ ମୋ ପ୍ରାଣ ମନ
ଆନନ୍ଦ ପାଶୋରଇ ସବୁ ଦୁଃଖ || ୨ ||
( ସ୍ୱର : ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ) ପ୍ରଭୁ ତବ ସୁସମ୍ବାଦ କରାଅ ଘୋଷଣ ହେ । ଘୋଷା । ପଠାଅ ପ୍ରଭୁ ତାହା ସର୍ବ ଜଗତେ, ଚାରିଆଡ଼େ […]
ପ୍ରଭୋ ବସିଛି ହେ ପଦ ତଳେ,ତୁମ୍ଭ ବାଣୀ ମୁଁ ନଶୁଣି ଯିବି ନାହିଁ କାହିଁ ଭଲେ (ଘୋଷା) ନିଜ ଚିନ୍ତା ପଥେ ଯାଇ ପଥେ ଦିଶାହରା ହୋଇ,ବସିଛି ସବୁ ହରାଇ […]
ହେ ଶାଲମ ରାଜନ ! ତବ ପ୍ରିୟ ନାମେ ଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଭୁବନେ ହେଉ ସଦା ଜୟଗାନ । ଘୋଷା । ଆଉ କେତେ କାଳ ରାଜତ୍ୱ କରିବ ଜଗତ୍ପତି […]
ବିଶ୍ୱ ତାପିତ ପରାଣ ତାରଣେ ତ୍ରାଣଭାନୁ ଭବେ ଉଇଁଲେଣି, ବେଥଲିହିମରେ ଦୂତ ସ୍ୱରେ ନରେ ଶୁଭାଗମ ଗୀତି ଗାଇଲେଣି । ଘୋଷା । ଦୂତ ମୁଖୁ ଶୁଣି ଭକ୍ତ ମେଷପାଳେ, […]
