ମନେ ଧାୟୀ କେଡ଼େ ଶାନ୍ତି ମୋତେ ମିଳଇ
ମୋ ଦିନ ବିହନ ଯାଉଛି ବହି । ଘୋଷା।
ପରମ ପିତା ଗୃହରୁ ଅନ୍ତର ମୁଁ ହୋଇ
ଶୋକ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ସଂସାରେ ଅଛି ରହି,
ସମୟ ତା ଶୀଘ୍ରଗାମୀ ପକ୍ଷେ ମୋର ବହି
ଦିନୁ ଦିହ୍ନି ପାଖେ ନିଅଇ|1| କ୍ରମେ ଯାତ୍ରୀ ଯହୁଁ ବାସ ସମୀପ ହୁଅଇ,
ଦିନ୍ମ ଦିହେଁ ତାହା ଆନନ୍ଦ କି ନ ବଢ଼ଇ ?
ସେପରି ଆନନ୍ଦ ମୋ ଅନୁଭବ ହୁଅଇ,
ଦିନକୁ ସ୍ବପ୍ନ ମୁଁ ମଣଇ|2|
କି ପରମ ସେହି ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ଧାମ ଅଟଇ ।
ତାହାକୁ ଉପମା ଦେବା ପାଇଁ ଆଉ ନାହିଁ,
ମାନବର ଜନମ ଯେ ସଫଳ ହୁଅଇ
ବାରେ ଦୃଷ୍ଟି ପଡ଼ିଲେ ତହିଁ|3|
ଯେ ମୋତେ କରିଲେ ପ୍ରେମ ନିଜ ପ୍ରାଣ ଦେଇ,
ଦେଖୁବି ତହିଁ ତାହାଙ୍କୁ ସମୀପରେ ଥାଇ,
ମଣିବି ସବୁ କାମନା ସିଦ୍ଧ ବୋଲି ମୁହିଁ
ଦର୍ଶନେ ପରିତୃପ୍ତ ହୋଇ I4I
ପାଇବି ଯେଉଁ କାଳରେ ତାଙ୍କ ଭେଟ ମୁହଁ
ଅକଥ୍ୟ ଆନନ୍ଦ ମନେ ଜନ୍ମିବ କି ନାହିଁ ?
ପଡ଼ିବି ଚରଣେ ପ୍ରେମ ଅଶୁ ବରଷାଇ,
ବଚନ ତ ସ୍ମରିବ ନାହିଁ I5I
ନିତ୍ୟ ଆନନ୍ଦ ହରଷ ମନ ମ ପାଇ
ଗତ ଦୁଃଖକୁ ମଣିବି ସ୍ବପ୍ନ ପରି ମୁହିଁ,
ପରମାନନ୍ଦ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସମୀପରେ ରହି
କାଟିବି ଚିରକାଳେ ମୁହ |6|
